کبری سعادتی/ نمی دانم این روزها من خیلی حساس شده ام یا خبرهای بد زیاد شده اند. یک جا را سیل می برد و در جای دیگر فریاد العطش به آسمان ها می رود. یک جایی مدرسه می سازند و در جایی دیگر در همین نزدیکی های خودمان در یک گوشه ای از محرومیت، خانه دوم دانش آموزان روستاهای شهرمان را بر سر فرهنگ و آموزش آوار می کنند. یک جای دور مردم ایمن می شوند از کرونا و در جایی دیگر کرونا به شدت می تازد و هر روز به یک شکل درمی آید و جغرافیای سرزمین مان را در می نوردد. درد بسیار است آدم نمی داند کدامش را گلچین کند و بگوید. از قیمت خانه بگوید یا اجاره خانه از گوشت گران بنویسد یا از همین مایحتاج اولیه ای که با این همه گرانی دیدن شان می رود تا به تاریخ بپیوندد. اکثر مردمان نجیب و سختکوش سرزمین مان این روزها دیگر دارد بیشتر مزه های غذاها و میوه ها را یادشان می رود و تاسفبارتر اینکه کودکان سرزمین مان ممکن است حتی مزه اکثر میوه ها و غذاها را هم نچشیده باشند و فقط مزه ای که در دهان شان می ماند مزه نداری و هر چیزی باشد که به نداشتن و ندیدن ختم شود. همه جیب های سرپرست خانوار سرزمین مان با مزه گس بی پولی آشنا هستند و بیکاری اجباری ایام کرونا هم بر آن مضاعف شده وبا بی خانمانی و نداشتن سرپناهی که با آرامش سر بر بالین شب بگذارند عجین شده است. این روزها، روزهای چون شب تار اجاره نشینان است و اکثر صاحبخانه های هوشمند حساب همه چیز را کرده اند و با مستاجران شان طی کرده اند که یکی دو ماه مانده به ایام پاییز وقت خوبی برای پر کردن خانه های خالی است و اگر دوباره اجاره خانه شان را تمدید کنند که با مبالغ اغراق نکرده باشم نجومی رهن و اجاره ماهانه باز هم منت خانه های شان بر سرشان می ماند وگرنه که باید در پی خانه جدید باشند. به مشاوره های املاک هم که مراجعه کنی و دنبال اجاره خانه بگردی داشته مالی ات سوژه خنده آنها می شود و مبلغ رهن و اجاره آنها سوژه درد و تاسف تو که نکند مبلغ اجاره را با خرید خانه اشتباه گرفته اند. متاسفانه این قصه پرغصه تکراری ادامه دارد و دست به دامن راهکار این مقام مسئول و آن مقام دلسوز شدن هم دردی را دوا نمی کند و باز هم راهکار هیچ صاحبخانه ای در ایام کرونا حق این را ندارد که مستاجرش را از خانه بیرون کند هم به روی اجاره نشینان دهن کجی می کند چرا که در شهر ما که سنت در بین عموم مردم حکومت می کند اگر این موضوع را پیش بکشی، هیچ صاحبخانه ای زیربار نمی رود و اگر کار به جای باریک هم بکشد و قانون هم تو را مُحِق بداند دیگر روی این را که در خانه آن صاحبخانه بمانی نخواهی داشت و آن خانه زندان تو خواهد بود. چه خوب می شد که به جای این گونه راهکارها، تورم ها را تور می کردند و قیمت ها را به ثبات می رساندند و این چنین صاحبخانه و مستاجر را به جان هم نمی انداختند و کاسه چه کنم را دست مستاجران نمی دادند تا در مشاوره های املاک آن کاسه را در دست بگیرند و هیچ مشاور املاکی هم کلید اجاره هیچ خانه ای را در آن نیندازد.